Eenzaam, maar niet alleen... Zo begint Nieke Jansen haar column voor 'De Kampen'.De aanleiding: de week van de eenzaamheid - afgelopen week - besteedt (met recht) veel aandacht aan omzien naar elkaar. ''Maar eenzaamheid komt in de meeste gevallen niet vanzelf. Politieke keuzes kunnen leiden tot eenzaamheid. Zulke keuzes moeten we dus voorkomen, en als we ze al maakten, moeten we de fouten herstellen.''
Eenzaam, maar niet alleen... Dat geldt voor veel mensen die eenzaam zijn. Ook, misschien wel juist, in een zaal vol mensen kun je je heel eenzaam voelen. Heel veel mensen om mee te praten, maar niemand die naar jou toestapt. Genoeg mensen, maar hoe kom je in gesprek?
Wie eenzaam is, heeft dat in de regel niet zelf opgezocht. Het overkomt bijna alle mensen wel eens in hun leven. En voor sommige mensen is die eenzaamheid geen moment, maar een toestand die duurt.
Wie er eenzaam zijn? We denken al gauw aan oudere mensen. Hun sociale kring wordt langzaam kleiner. Niet iedereen heeft kinderen en wie ze heeft, ziet ze niet automatisch heel vaak. Mogelijkheden om de deur uit te gaan nemen af. Meer alleen komen te staan gaat bijna vanzelf, zo lijkt het. Logisch dus, dat we voorzieningen bedenken, die ouderen onder de mensen houden, als ze dat zelf willen. En goed dat we naar elkaar omkijken.
Evengoed, eenzaamheid is niet alleen van oudere mensen. Er zijn andere oorzaken van eenzaamheid waar we vanuit de politiek veel meer aan kunnen veranderen. Daarmee komen ook de mensen in beeld die we al gauw over het hoofd zien als we denken over eenzaamheid. Mensen met schulden of te weinig geld om van te leven. Nieuwkomers die nog niet weten bij wie ze aan kunnen kloppen. Jongeren die er niet bij horen of denken dat ze er niet bij horen. Mensen die hun weg in het leven niet vinden. Volwassenen die de informatie uit kranten en brieven niet kunnen lezen. En menig ander...
Zulke eenzaamheid roept om meer dan mensen die oog hebben voor elkaar. In ons samenleven kunnen we iets doen aan eenzaamheid. Daarbij gaat het ook om goede keuzes in de politiek.
Kampen socialer en eerlijker maken, dat is mijn drijfveer voor m'n politieke werk als raadslid van GroenLinks. Daarom wil ik armoedebeleid dat mensen echt uít de armoede helpt. Daarom wil ik dat we wachtlijsten in de Jeugdzorg wegwerken en het veel eerder signaleren als jongeren hun weg niet vinden. Daarom is het belangrijk dat we alle mogelijke manieren gebruiken om mensen te bereiken die moeite hebben met lezen en schrijven. Als we de kansen op een goed leven eerlijk verdelen, kan Kampen volop een sociale gemeente worden. Daarmee is eenzaamheid niet de wereld uit. Maar elke stap die voorkomt dat mensen verdwalen in eenzaamheid is een belangrijke stap vooruit.